“Η Φιλανδία ξέρει ότι οι καθηγητές είναι απαραίτητοι και έχουν μεγάλη κοινωνική αναγνώριση” γράφει η φίλη μας η Μαρία στο προηγούμενο ποστ.
Και ο σπουδαίος φίλος μου Teacher Tom γραφει σήμερα ότι “με δυσκολία βρίσκεις μία έρευνα που οι Αμερικανοί ή οι Αυστραλοί πολίτες να μην τοποθετούν τους δασκάλους στην κορυφή της λίστας με τα πιο θαυμαστά ή τα πιο σεβαστά επαγγέλματα…”
Και όμως, στην Ελλάδα, πολύ περίεργος θα ήμουν να δω το αποτέλεσμα μιας τέτοιας έρευνας…. Όπως γράφει και πάλι η φίλη μας η Μαρία “…εμείς, οι καθηγητές της Ελλάδας, το μόνο που ακούμε συνέχεια, είναι ότι καθόμαστε….”. Και όχι μόνο, θα έλεγα εγώ…
Διαβάζοντας εκπαιδευτικά forum και groups τις τελευταίες μέρες, πολλές φορές έπεσα πανω σε έντονες αντιπαραθέσεις γονέων και εκπαιδευτικών. Κατηγορούν οι πρώτοι τους δασκάλους, συλλήβδην, για κακό συνδικαλισμό, τεμπελιά, εμμονή στα κεκτημένα τους, αρνητές της προόδου, της διαφάνειας και των αξιολογήσεων. Εξανίστανται οι δάσκαλοι, αντι-κατηγορώντας τους γονείς για ασχετοσύνη, προκατάληψη, έλλειψη σεβασμού στο λειτούργημα τους, μη αναγνώριση του φόρτου που καθημερινά υφίστανται κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Σε ένα τέτοιο group στο fb διάβασα εχθές καμιά εξηνταριά σχόλια, αλληλοκατηγορίας. Και ούτε ένα, μα ούτε ένα σχόλιο, που να αναφέρεται στον κοινό στόχο που θεωρητικά ενώνει γονείς και εκπαιδευτικούς: στην προσπάθεια για καλή και ουσιαστική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.
Δεν είναι μυστικό φυσικά ότι, όπως σε πολλά στην χώρα μας, έτσι και στην εκπαίδευση έχουμε χάσει την μπάλα. Ισως θα πρέπει να γυρίσουμε πολλές δεκαετίες πίσω, στον Παπανούτσο και στον Δελμούζο, για να την βρούμε….
Το αστείο – και τραγικό συνάμα – της υπόθεσης, είναι ότι γύρω μας έχουμε πολλούς καλούς δασκάλους! Και σας το λέω εγώ που δεν είμαι εκπαιδευτικός – αντιθέτως, είμαι ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου. Ενός σχολείου που έχει υπερήφανα καταφέρει να χτίσει μια ομάδα με 12 πολύ καλές δασκάλες. Και που γύρω βλέπω και ακούω συνεχώς για εκπαιδευτικούς με κέφι, με όρεξη, με αγωνία να κάνουν νέα πράγματα, να παρακάμψουν την γραφειοκρατική νιρβάνα του υπουργείου παιδείας και να εφαρμόσουν φρέσκιες ιδέες, με ενθουσιασμό.
Γιατί όμως αυτοί οι δάσκαλοι, που είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι όλο και κάποιον ή κάποια θα γνωρίζετε, δεν κατορθώνουν να αλλάξουν την εικόνα – και ακόμη περισσότερο, να κάνουν την διαφορά στην εκπαίδευση; Γιατί περνούν απαρατήρητοι και επισκιάζονται από τους παλιομοδίτες συνδικαλιστές που κάνουν άσκοπη φασαρία, ανακυκλώνοντας συνθήματα άλλων εποχών υπερασπιζόμενοι απολιθωμένες σήμερα έννοιες τύπου “κεκτημένων” και “μονιμότητας” χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να μιλάνε για την ουσία της εκπαίδευσης;
Γιατί λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, καλοί εκπαιδευτικοί, εσείς που αγαπάτε πραγματικά αυτό που κάνετε και που είστε υπερήφανοι για την ικανότητα σας να δημιουργείτε πολίτες (και όχι υπηκόους), γιατί ανέχεστε να εκπροσωπείστε δημόσια απέναντι στο συλλογικό υποσυνειδητο της ελληνικής κοινωνίας από αυτούς που νοιάζονται μόνο για την διατήρηση προνομίων άλλων εποχών;
Οτι και να ακούω από δεξιά και αριστερά, δεν μπορώ να φανταστώ έναν καλό, “διαφορετικό” δάσκαλο, που να φοβάται πραγματικά τα αποτελέσματα μιας αξιολόγησης απο παιδιά και γονείς. Που να τρέμει στην ιδέα ότι θα απωλέσει την μονιμότητα του και ότι το εργασιακό του μέλλον θα κρίνεται πλέον από τα αποτελέσματα της δουλειάς του. Ότι θα πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν ειναι ελέφαντας.
Μα, ο άνθρωπος με την σπίθα στα μάτια, αυτός που καίγεται καθημερινά στην φλόγα της δημιουργίας και που ζει για την χαρά του ταξιδιού, αυτός ο άνθρωπος ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ θέλει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Οχι τόσο στους γύρω – όσο στον ίδιο του τον εαυτό…
Τελειώνω λοιπόν, και λέω: αγαπητοί δασκαλοι και δασκάλες, εσείς που επιλέξατε αυτό το επάγγελμα, όχι για τις μακρές διακοπές και για τον σίγουρο διορισμό – αλλά για την απροσμέτρητη χαρά που προσφέρει η δημιουργία ελεύθερων ανθρώπων. Εσείς που σίγουρα βρίσκεστε, έστω και ένας μόνος του ή περισσότεροι μαζί, σε κάθε σχολείο της χώρας. Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας!
Επικοινωνείστε μεταξύ σας, οργανωθείτε. Ανακαλύψτε τους γονείς που αγωνιούν (και αγωνίζονται με τον τρόπο τους) για μία ουσιαστική παιδεία. Συνεργαστείτε μαζί τους. Πάρτε πρωτοβουλίες, καινοτομείστε, αγνοείστε ευγενικά τυχόν τυπολάτρες και ευθυνόφοβους προϊσταμένους σας.
Νιώστε υπερήφανοι και σπουδαίοι για όσα κάνετε καθημερινά με τα παιδιά και αποσυνδέστε την ουσία της δουλειάς σας από το όποιο οικονομικό αποτέλεσμα. Εσείς που, όπως λένε και οι αμερικάνοι, δεν επιλέξατε αυτή τη δουλειά για το “income”, την επιλέξατε για το “outcome”….
Κάντε στην άκρη τους λίγους τεμπέληδες, φοβισμένους και κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, που σας εκπροσωπούν δημοσίως και ουσιαστικά σας διαβάλουν στην κοινή γνώμη. Επιτέλους, η παιδεία δεν έχει να κάνει με ΦΕΚ και με νομοσχέδια – με ανθρώπους έχει να κάνει!
Και πάντοτε, οι άνθρωποι έκαναν και θα κάνουν την διαφορά στις κοινωνίες…
//
einai2030 