Ιστορία μικρή και διδακτική:
Δύο παιδιά νηπιαγωγείου, συμμαθητές, συναντιούνται σε παιδική χαρα για παιχνίδι. Είναι Σαββατοκύριακο και τα συνοδεύουν οι γονείς τους. Εκεί, βρίσκουν άλλο συνομήλικο γνωστό τους παιδί, παλιότερο συμμαθητή στον παιδικό σταθμό, που πάντοτε διακρινόταν για επιθετική συμπεριφορά.
Παίζοντας μαζί και οι τρεις, αρχίζει να δημιουργείται μία λεκτική αντιπαράθεση ανάμεσα τους. Οι δύο εναντίον του ενός:
– Θυμάσαι που μας χτύπαγες; σου αρέσει ακόμη να 
χτυπάς τα άλλα παιδιά; Για έλα τώρα που είμαστε δύο, να μας δείρεις….
Η ανταλλαγή φράσεων εξελίσσεται σε μίνι καζούρα των δύο προς το τρίτο παιδί, το οποίο ανταποκρίνεται και απαντά στις λεκτικές προκλήσεις. Ο πατέρας του όμως, εκλαμβάνει την όλη κατάσταση ως ταπεινωτική για τον γιο του και παρεμβαίνει, ζητώντας τον λόγο από τους γονείς των δύο άλλων παιδιών (ενώ και τα τρία παιδιά εξακολουθούν να παίζουν απρόσκοπτα):
– Γιατί δε λέτε στα παιδιά σας να σταματήσουν; δεν βλέπετε ότι με την συμπεριφορά τους στοχοποιούν τον γιο μου;
Φυσικά, κάθε προσπάθεια των μεγάλων να παρέμβουν λεκτικά πέφτει στο κενό, καθώς τα τρία παιδιά έχουν βρει τον δικό τους ρυθμό και συνεχίζουν να παίζουν. Ο θιγμένος γονιός όμως, θεωρώντας ότι οι άλλοι δύο γονείς δεν κάνουν αυτό που πρέπει, μπαίνει στη μέση, διακόπτει το παιχνίδι, παίρνει το παιδί του και φεύγει για άλλη παιδική χαρά – όπως επιδεικτικά δηλώνει. Η ατάκα όμως του γιου του: “μα μπαμπά, γιατί φεύγουμε, αφού παίζω….”
Τι θα γινόταν αν οι εγωισμοί των μεγάλων έμπαιναν επιτέλους στην άκρη, στην σχέση τους με τα παιδιά; τι θα γινόταν αν οι γονείς άρχιζαν να αντιμετωπίζουν τα τέκνα τους, όχι ως καθρέφτη των δικών τους εμμονών, αλλά ως ανεξάρτητα και αυτόνομα όντα με επιθυμίες και δικαιώματα;
Τι θα γινόταν αν οι μεγάλοι καταλάβαιναν ότι το διαδραστικό παιχνίδι και η διαχείριση, από μέρους των παιδιών, κάθε είδους δυσκολίας και αρνητικού συναισθήματος, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας (αν θέλουμε φυσικά να δημιουργήσουμε ανεξάρτητους και ικανούς πολίτες και όχι όντα μαλθακά και άβουλα);
einai2030 